اسب‌های عملکردی (ورزشی) تحت تمرین‌ها و تقاضاهای شدید جسمانی هستند؛ همین امر آن‌ها را در معرض ریسک بالای لنگش قرار می‌دهد. لنگش می‌تواند باعث کاهش عملکرد، درد و در موارد شدید، پایان حرفه‌ای اسب شود. درک علل، تشخیص زودهنگام و مدیریت مناسب بسیار اهمیت دارد.
علل رایج لنگش در اسب‌های عملکردی
فشار تکراری بر مفاصل، تاندون‌ها، لیگامان‌ها و سم به‌ویژه در اسب‌هایی که پرش، سرعت یا تغییر جهت‌های سریع دارند.
عدم تقارن در حرکت یا انحراف در مسیر گام که می‌تواند به عوارض ثانویه منجر شود.
استفاده از تجهیزات نامناسب (مثل زین یا سامانه‌ای که فشار نامتعادل بر بدن اسب وارد می‌کند) که باعث بار اضافی می‌شود.
خستگی یا آسیب‌های مخفی که ابتدا با کاهش کارایی و سپس با لنگش نمایان می‌شوند.
شرایط ویژه رشته اسب‌سواری (مثلاً مسابقات غربی، درساژ، پرش) که هر کدام استرس خاص خود را بر ساختار بدن اسب وارد می‌کند.
نشانه‌های اولیه و غیرکلاسیک لنگش
کوتاه شدن گام یا مقاومت اسب در حرکت آزاد و طبیعی.
اسب ممکن است در یک جهت راحت‌تر حرکت کند تا جهت دیگر، یا هنگام پیچیدن ضعف نشان دهد.
بنا به گزارش، بسیاری از لنگش‌ها در اسب‌های عملکردی به‌صورت خفیف یا دو‌طرفه هستند و از دید صاحبان یا مربیان ممکن است به‌عنوان «اسب خوب ولی کند» تعبیر شوند.
بررسی دقیق تحت سوارکاری، حرکت در مسیرهای مستقیم و منحنی، و توجه به واکنش اسب هنگام گرم‌کردن اهمیت دارد.
تشخیص و بررسی
معاینه دامپزشکی کامل شامل بررسی در حرکت، ممکن است انجام شود درحالی که اسب تحت زین است.
استفاده از ابزارهای تشخیصی چون بلوک‌های عصبی، تصویربرداری رادیوگرافی، اولتراسوند یا MRI ممکن است لازم باشد.
ارزیابی هم‌زمان تغذیه، سطح کار، میزان استراحت، شرایط نگهداری و تجهیزات نیز بخشی از تشخیص جامع هستند.
مدیریت و درمان
کاهش موقت شدت تمرین یا جلوگیری از تمرین در شرایطی که اسب فشار بی‌مورد دارد.
بازتوانی مناسب شامل فیزیوتراپی، تقویت ماهیچه‌ها، تطبیق تجهیزات (مثلاً زین مناسب، تنظیم سم) و مشارکت تیم فنی.
برای اسب‌های عملکردی، پیشگیری اهمیت ویژه دارد: تنظیم برنامه تمرین، تغییر متوازن در شدت و زمان، توجه به علائم اولیه قبل از تبدیل شدن به لنگش کامل.
پس از تشخیص، برنامه بازگشت به کار باید تدریجی باشد، نه سریع و بدون توجه به بهبود کامل.
نتیجه‌گیری
لنگش در اسب‌های عملکردی تنها به معنای «پا درد» نیست؛ بلکه اغلب نمایانگر مجموعه‌ای از عوامل است—ساختاری، تمرینی، تغذیه‌ای، مدیریتی. توجه دقیق، ارزیابی به‌موقع و اقدام فوری می‌تواند تفاوت بین بازگشت کامل به عملکرد و پایان حرفه‌ای اسب باشد.
